روزهای بعد از قبول قطعنامه 598، اواخر تیر و اوایل مرداد ماه 1367، برای مردم بیدار و درد آزموده ما روزهای امتحانی دیگر بود و درخششی دیگر. چه بود آنچه که ما را به پذیرش قطعنامه 598 کشانده بود؟ هر چه بود، دشمن ما بیش از حد به توهمات و انگارهای غلط خویش اعتماد کرده بود، یک بار دیگر هجوم گسترده ای را با همان شیوه نخستین، از جبهه های جنوب و غرب و شمال غربی آغاز کرد تا شاید بتواند به همان مراد اولیه خویش دست یابد و ریشه این شجره طیبه، این تنها حکومت حق در سراسر جهان را از خاک کره زمین خارج سازد. اما زهی خیال باطل!