تنها شهیدان جاودانی که با سامان و سازمان جهان بینی قرآن و پایداری در راه ایمان برای اصلاح زمان و بنام خدواند سبحان و با توسل به ائمه اطهار(ع) قیام می کنند و بی هیچ شائبه ای خواهان آزادی و کمال انسانند به پیروزی می رسند که به فرموده سالار شهیدان ان الحیاه عقیده و الجهاد؛ دو مایه حیات ابدی تاریخ بشر داشتن عقیده و جهاد در ترویج آن است.

نهضت های آزادي بخش که برای تغییر رفتار در روابط بین الملل بوجود آمده اند امروزه از صبغه ای حقوقی برخوردارند و در جامعه بین المللی به عنوان یک بازیگر ایفای نقش می کنند. این نهضت ها یک پدیده فوق العاده نیستند بلکه آنها در پی اشغال و یا عملیات های اشغال گرایانه خاموش و آرام قدرت های بزرگ بوجود آمده اند. انقلاب ها و نهضت های آزادی بخش مجموعه پدیده های اجتماعی هستند که مطابق با یک مدل آنهم برای ‌آزادی سرزمینشان فعالیت می کنند.

نهضتهای آزادی بخش که در حیطه جامعه شناسی حقوق و علم سیاست توصیف می شوند معمولا بیرون از سیستم استقرار یافته سازماندهی می شوند. اما نهضت های تروریستی علاوه بر آنکه در هیچ کدام از علوم تابعه جایگاهی ندارند فاقد عنصر مردمی چه در داخل و خارج می باشند. بنابراین این نوشتار به سوالاتی همچون ماهیت نهضت های آزادی بخش ملی چیست؟ و آیا این نهضت ها مسئله جدیدی در حقوق و روابط بین الملل است که کشورهای غربی با آن در تضادند؟ و علت این تضاد چه می تواند باشد وآیا نهضت های آزادی بخش همانند دولت ها می توانند متوسل به زور شوند و در نبرد مسلحانه شرکت جویند؟ و آیا در این راه سایر دولت ها می توانند به آنان کمک نظامی کنند؟ و تفاوت و افتراق مابین نهضت های تروریستی و نهضت های آزادیبخش چیست؟ پاسخ می دهد و برای پاسخ به سوالات مذکور دیدگاهی روشمند را در حقوق بین الملل برمی گزیند.