گروهک تروریستی منافقین از بدو پیدایشش در دوران رژیم پهلوی و دوران مبارزه مسلحانه و همچنین پس از پیروزی انقلاب اسلامی چه در ابتدای انقلاب و چه پس از ورود به فاز مقابله مسلحانه پس از خرداد سال 60، در دوران همکاری با رژیم صدام و حتی پس از اشغال عراق توسط نیروهای ائتلاف در سال 2003 و تحویل سلاح هایشان به نیروهای آمریکایی، همواره مدعی بوده اند که شایسته ترین گروه برای حکومت در ایران هستند.
این گروهک تروریستی در چند سال اخیر که مدعی است سلاح خود را کنار گذاشته، به طور مضاعف در تلاش است تا از خود چهره ی یک اپوزیسیون دموکراتیک را نشان دهد.
مریم رجوی سرکرده این گروهک تروریستی با سفر به کشورهای مختلف، سخنرانی در پارلمان برخی کشورهای اروپایی و دیدار با برخی سیاستمداران کشورها در تلاش بوده تا خود را همان گونه که همسر او مسعود رجوی؛ وی را رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران خوانده است، نماینده مردم ایران نشان دهد.
رسانه های این گروهک نیز همواره در تلاش بوده اند تا با انعکاس اظهارنظر برخی شخصیت های سیاسی، وجه این گروهک را تطهیر و آن را مورد پذیرش بسیاری از دولت ها نشان دهند.
پس از درگیری پادگان اشرف در اولین روز ماه سپتامبر سال جاری توسط مجاهدین عراقی و به هلاکت رسیدن 52 عضو این گروهک تروریستی که در میان آنها برخی از اشخاص سرشناس این فرقه نیز به چشم می خورد، این سازمان تروریستی انتظار موجی جهانی از محکومیت های شدید بین المللی، تشکیل گروه های تحقیق، برگزاری دادگاه برای رسیدگی به این عاملان این اتفاق را داشت. اما آنچه حاصل شد تنها تعداد محدودی محکومیت های غیر الزام آوری بود که هیچ دولت، گروه و دسته ای را محکوم نکرده بود.
حتی بیانیه محکومیت وزارت امورخارجه آمریکا به عنوان یکی از حامیان اصلی منافقین، تنها به محکومیت ساده ای بسنده می کند، که می توانست برای هر نوع حادثه ای از این شکل در دنیا صورت گیرد.
سرکردگان این گروهک تروریستی باید به معدود طرفداران خود پاسخ دهد، سازمانی که با برپایی جشن های چند صد میلیون دلاری در کشورهای اروپایی و دعوت از برخی بازنشتگان سیاسی، دورگردی در کشورهای مختلف و سخنرانی در محافل حقوقی و سیاسی، تلاش می کند خود را سازمانی زنده نشان دهد، چرا این به اصطلاح حامیانشان برای گرفتن حداقل غرامتی از حادثه اول سپتامبر هیچ تلاشی برای آنان نکردند.
به نظر می رسد سران این گروهک تروریستی دیگر باید بپذیرند همان گونه که حیات آنها سالیان درازی است در ایران به سر آمده و تنها خاطره ای از جنایات آنها در زباله دان تاریخ این کشور باقی مانده است، در عرصه جهانی نیز به پایان دوران خود رسیده اند.
