سه‌شنبه هفته گذشته (25 آبان)، یکی از کمیته‌های سازمان ملل متحد، با صدور قطعنامه‌ای ایران را به نقض حقوق بشر متهم نمود.
اینکه بیانیه‌های حقوق بشری علیه ایران، گزارش‌هایی سیاسی است، فقط ادعای دولتمردان ما نیست، گروهک تروریستی منافقین در ارگان رسمی خود در اینترنت به این واقعیت اذعان نمود و با تکیه بر این ذهنیت که دولت ایران پس از برجام انتظار داشته است که شاهد چنین گزارش‌هایی نباشد، نقش خود در تهیه آن را اینگونه افشا نمود: «این توقعات وقیحانه، به یمن افشاگریهای بی‌امان مجاهدین و مقاومت ایران و گزارش مستمر موارد نقض حقوق‌بشر توسط... به مراجع و ارگانهای بین‌المللی، برآورده نشد.»*
تردیدی نیست که در زمینه‌هایی که این کمیسیون ایران را متهم شناخته است، بسیاری از کشورها و از جمله عربستان کارنامه‌ای به شدت وخیم و غیرقابل قبولی دارند، اما جای تعجب دارد که چرا سازمان ملل اعتنایی به وضعیت حقوق‌بشر در این کشورها ندارد، البته تعجبی هم نیست وقتی که دولتمردان ما به جای دادن پول (مانند رشوه‌ای که عربستان به دبیرکل این سازمان داد) و به‌منظور ابهام‌زدایی تلاش می‌کنند که آن‌ها را با واقعیات جامعه ایران آشنا سازند.
از این گذشته اپوزیسیون جمهوری اسلامی و از جمله گروهک تروریستی مذکور، بارها اعتراف کرده‌اند که به حقوق‌بشر به‌عنوان یک ابزار سیاسی برای تضعیف حاکمیت ایران نگاه می‌کنند و طبیعی است که با وارونه و اغراق‌آمیز‌کردن برخی رویدادها، آن را در مقابل دیدگان تنظیم‌کنندگان بیانیه‌های ضدایرانی قرار دهند.
اما آیا کسانی که سودای حقوق‌بشر در سر دارند و ادعایشان این است که برای بهبود وضعیت حقوق‌بشر تلاش می‌کنند، نبایستی به مقدمات و گزارش‌هایی که سازنده بیانیه‌هایشان هست دقت بیشتری مبذول دارند؟!
این البته نصیحتی هست برای خلاصی از رسوایی که دامنگیر آن‌ها شده است، شاید خبر ندارند که به محض مطرح‌شدن موضوع حقوق‌بشر تمامی کشورهای مستقل جهان (حتی کسانی که ظاهراً به این بیانیه رأی مثبت داده‌اند) نیشخندی می‌زنند، به نشانه آن که از ماهیت قطعنامه‌های حقوق‌بشری مطلع می‌باشند.
از این رو بهتر است سازندگان اتهام نقض حقوق بشر در ایران، برای آن که حنایشان رنگ بیشتری داشته باشد و لااقل به سایر کشورها اثبات کنند که درد حقوق‌بشر دارند و نه چیز دیگر، به این دونکته اساسی توجه کنند:
1. از نگاه تبعیض‌آمیز در موضوع حقوق‌بشر پرهیز کنند. در برخی کشورها انسان‌ها به طور عام (و نه یک مورد که ممکن است در ایران وجود داشته باشد) از بسیاری از حقوق اولیه خود محرومند و به فجیع‌ترین شکلی از جمله با شمشیر و در ملاء عام به قتل می‌رسند، آیا می‌شود این رفتار را نقض حقوق‌بشر به حساب نیاورد؟!
نگاه تبعیض‌آمیز طبعیتاً نشانگر بی‌عدالتی است و با بی‌عدالتی نمی‌توان ادعای اجرای عدالت داشت.
2. تا زمانی که حقوق‌بشر یک ابزار سیاسی علیه مردم و حاکمیت ایران است، در واقع ساز و کار ملل متحد و شورای حقوق‌بشر که بناست برای ساختن دنیایی بهتر به کارگرفته شود، به وقیحانه‌ترین شیوه مورد سوء استفاده قرار می گیرد؛ لذا نه پیشرفتی در اهداف ادعایی متولیان حقوق‌بشر پدید خواهد آورد و نه مراد و مقصود سوء استفاده کنندگان را برخواهد آورد.
طبیعی است که ملت‌ها و دولت‌ها با درک ماهیت نادرست و غیرانسانی چنین داعیه‌هایی، صلاح را در آن می‌بینند که خود تشخیص دهند و خود عمل کنند و وقعی به مداخلات استعماری نگذارند!
پی نوشت:
*سایت منافقین: «مفهوم سیاسی شصت و سومین سیلی ملل متحد»
