رسانه‌های فرانسه از محاکمه ایلیچ رامیرز سانچز معروف به «کارلوس شغال» برای سومین بار خبر دادند. نامبرده یک تروریست بین‌المللی است که در سال 1993 در سودان بازداشت شد و در سال 1997 به جرم قتل دو پلیس و یک شهروند عادی در سال ۱۹۷۵ به حبس ابد محکوم شد. وی بار دیگر در سال ۲۰۱۱ برای عملیات زنجیره‌ای در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳در فرانسه محاکمه شد و این بار هم به اتهام قتل ۱۱ نفر و مجروح کردن بیش از ۱۵۰ نفر به حبس ابد محکوم شد و احتمالاً در محاکمه سوم نیز با استناد به موارد دیگری محاکمه و به حبس ابد محکوم خواهد شد!
نکته جالب دراین‌باره این است که کارلوس شغال به اتهام جرائمی محاکمه شده و می‌شود که از ارتکاب آنها حداقل بیست سال و از نزدیک‌ترین این اقدامات به محاکمه اول وی ده سال می‌گذرد. اما آقایان فرانسوی وقتی با جرائم و اتهامات منتسب به مجاهدین خلق و مسعود رجوی مواجه می‌شوند، یکی از بهانه‌هایی که برای فرار از رسیدگی حقوقی به آن می‌آورند این است که مدت زیادی از انجام آنها گذشته است؛ به این می‌گویند عدالت فرانسوی!
شاید چون کسانی که به دست کارلوس کشته شده‌اند، شهروند فرانسه بوده‌اند برای سیستم سیاسی فرانسه اهمیت دارد که لااقل برای پاسخگویی به افکار عمومی این کشور هم که شده است، رسیدگی قضایی به آن را انجام دهند، در این صورت باید چنین حقی را در مورد شهروندان سایر کشورها به رسمیت بشناسند که متأسفانه نمی‌شناسند.
حکومت فرانسه البته دلائل دیگری هم برای محاکمه مجدد کارلوس دارد که قبل از همه نشان دادن قاطعیت در مبارزه با تروریسم است، البته نه درباره همه تروریست‌ها بلکه درباره کسی که ادعا می‌کند مخالف صهیونیست‌هاست.
وانگهی اگر تعداد و ابعاد جنایات صورت گرفته توسط مجاهدین خلق و تحت فرماندهی رجوی را بشماریم و بررسی کنیم، صدها بار فراتر از اقداماتی است که کارلوس انجام داده است، بنابراین بایستی گفت که محاکمه کارلوس فاقد ویژگی انسانی و دفاع از حقوق شهروندان است، همچنین با توجه به سایر سیاست‌ها و از جمله بی توجهی به جنایات مجاهدین خلق، حتی نشان‌دهنده مبارزه با تروریسم هم نیست و نشانگر یک بام و دو هوای کشورهای غربی و از جمله فرانسوی‌ها در مبارزه با تروریسم است.
محاکمه سوم کارلوس بدون رسیدگی به جنایات مجاهدین خلق که اکنون در این کشور مستقر هستند و به فعالیت‌های ترویستی خود ادامه می‌دهند، رفتاری دوگانه در مواجه با تروریسم است، رفتاری که بایستی مایه شرم فرانسویان باشد اما نیست.
