کمیته سیاسی کانون هابیلیان
در دورانی که عراق در انتظار حمله وحشیانه آمریکا و انگلیس ، روزهای پر التهابی را می گذراند و بیم و امیدی غریب مردم مظلوم عراق را در اندیشه فرو برده بود ، علی لاریجانی رئیس وقت صدای و سیمای جمهوری اسلامی ایران و دبیر فعلی شورای عالی امنیت ملی ، سخن جالبی گفت که صحت آن در این ایام بیش از پیش آشکار می شود .
وی گفت : " اشغال عراق و ماندن آمریکا در این کشور ، جهنمی را برای آمریکا خواهد ساخت که کم از جهنم ویتنام نخواهد بود . "
آمریکایی ها در نبردی تقریباً یک طرفه و بدون دردسر توانستند به خواسته خود که اشغال عراق بود دست یابند و بلافاصله پس از اشغال بر منابع عظیم و ثروت خدادادی این کشور یعنی چاه های نفت ، سیطره کامل بیابند و شروع به چپاول این منابع نمایند .
اما رفته رفته و همانند رسوم گذشته تاریخ که هیچ ملتی اشغالگری را دوست ندارد ، مخالفت های علنی و پنهان مردم عراق آغاز شد و هزینه ماندگاری در عراق برای آمریکا و انگلیس بیشتر و بیشتر شد .
حمله به اردوگاه های نظامیان آمریکا ، ربودن و به قتل رساندن نظامیان آمریکا ، حمله به ماشین های گشت زنی آمریکا و ..... همه و همه حکایت از مخالفت های سراسری با ادامه حضور آمریکا در عراق بود .
کشته شدن سربازان کم سن و سال آمریکایی ، اعتراضات گسترده پدران و مادران آنان را به دنبال داشت که بارها در مقابل کاخ سفید به نشانه اعتراض عکس جرج بوش را آتش زدند و این اعتراض سراسری به سیاستمداران روزگار دور آمریکا و حتی هنرمندان این کشور نیز رسید .
اما جرج بوش و ارتش آمریکا برای آزادی و دموکراسی به عراق پای گذاشته بودند ! ؟ و به گفته بوش : " مردم عراق سالها از خورشید دموکراسی دور بوده اند و اگر بخواهیم آنها را ناگهان در مقابل این نور قرار دهیم چشم هایشان اذیت می شود ."
و این توجیه خوبی بود برای ماندن بیشتر در عراق ، تا چشم های مردم عراق به نور دموکراسی آمریکایی عادت کند و در کنار آن آمریکا نیز به چپاول ثروت عراق مشغول باشد .
اما از دید آمریکایی ها و دستگاه های تبلیغاتی آنها چه چیزهایی باعث می شد تا چشم مردم عراق نور دموکراسی آمریکایی را نبیند یا کمتر ببیند ؟ در حقیقت صورت اصلی مسئله همین جاست ، یعنی هر چقدر عوامل مانع ایجاد کننده دموکراسی مورد نظر آمریکایی ها در عراق بیشتر باشد ، بهانه آمریکایی ها برای ماندن نیز بیشتر می شود .
از یک طرف با روند تکوینی دولت عراق ، آمریکایی ها اینگونه ادعا می کنند که ایجاد حکومت مردمی عراق مرهون حضور آنان است و از طرفی طی یک سناریوی بلند مدت در جهت ایجاد ارعاب و وحشت عمومی به لزوم ماندگاری خود در عراق تأکید می کنند .
ایجاد جوخه های مرگ توسط آمریکایی ها برای حمله به شیعیان و اهل تسنن ، بمب گذاری در اماکن مذهبی و مکان های عمومی تشیع و رو در رو قرار دادن این دو گروه اسلامی در مقابل یکدیگر ، همه و همه ظاهراً گواه این مدعاست که آمریکا برای ایجاد نظم و جلوگیری از تجزیه عراق باید در این کشور بماند .
اما جدا از ابزار و نیروهای خود برای رسیدن به هدف فوق باید از ابزارهای دیگری نیز استفاده کند تا موفقیت آمریکا در این مسئله بیشتر باشد ، روزگاری جوخه های اعدام آمریکایی ها در السالوادور و ویتنام صدها هزار تن از مردم بی دفاع این کشورها را به خاک و خون کشیدند ، اما در دوران اخیر و در عراق این مسئولیت تقسیم شده است .
چنان که بخشی از آن را نظامیان آمریکایی انجام می دهند ، بخش دیگر را نفوذی هایی که در وزارت کشور عراق نفوذ کرده اند و بخشی را نیز تعدادی از فرماندهان دوران صدام رهبری می کنند .
در این میان مزدورانی مثل سازمان تروریستی مجاهدین خلق نیز جایگاه خود را دارند ، اگر چه این گروه اخیر ظاهراً خلع سلاح شده اند و کنترل اردوگاه اشرف نیز در دست نیروهای بلغاری است و ظاهراً دولت آمریکا با این اقدام به دنبال تبلیغ این مسئله است که منتظر تثبیت دولت عراق و تعیین تکلیف گروهک مذکور می باشد ، اما حقیقت این است که آمریکایی ها از مهره های خود در هر کجا باشند تا آخرین روز تاریخ مصرف ، برای رسیدن به مطامع خود استفاده می کنند .
و باید گفت سازمان تروریستی مذکور نیز در این رابطه حکم یک لامپ را دارد که در حال حاضر با 25% باقی مانده نورش مشغول خدمت به آمریکا می باشد . ربودن روزنامه نگاران و افراد متنفذ که به نوعی مخالف سیاست های آمریکا باشند ، مشارکت در بمب گذاری ها و عملیات های تروریستی و تفرقه افکنی در میان شیعیان و اهل تسنن از کار کردهای فعلی گروهک رجوی می باشد .
اما باید دانست تنها کارکرد سازمان مجاهدین در برهه حاضر فقط همین مسئله است ، چنانکه حضور این گروهک و گروه های تروریستی دیگر نظیر القاعده در عملیات های خرابکاری از دو جهت به نفع آمریکاست ، اول آن که هزینه پاسخگویی به افکار عمومی عراق ، آمریکا و جهان با این بهانه که گروه های تروریستی در عراق زیاد هستند و امنیت عراق مورد تهدید است ، برای آمریکا کاهش می یابد .
و از طرفی با توجه به آشنایی کامل سازمان مجاهدین با عراق و گروه های عراقی و نیز خط و ربط های قومی ، قبیله ای و سیاسی دولت آمریکا می تواند از کارکرد جاسوسی آنها نیز استفاده کند .
اما آنچه مسلم است این که در حال حاضر دولت آمریکا از تئوری رجوی و گروهش در خصوص جنگ علیه ایران استقبال نمی کند و ترجیح می دهد در عراق دومی اسیر نشود و از طرفی امید دارد تا با ادامه سیاست هویج و چماق یعنی با تهدید به حمله و استفاده از زور بتواند از ایران امتیاز گیری کند .
در این میان اگر چه سازمان تروریستی مجاهدین در حال حاضر چشم و گوش بسته فرامین نیروهای آمریکایی را اجرا می کنند ، اما ناامیدانه خواسته های خود را نیز مطرح می کنند که اهم آنها بدین شرح است :
1 _ خروج از لیست سازمان های تروریستی :
سران سازمان مجاهدین می دانند با توجه به این که از جانب آمریکا ، اتحادیه اروپا و سازمان ملل در لیست سازمان های تروریستی قرار گرفته اند .چنان که مورد توجه آمریکا قرار گیرند و از لیست مذکور خارج شوند می توانند این امید را داشته باشند تا با اعمال نفوذ آمریکا از سایر لیست های تروریستی نیز خارج بشوند . این خواسته در حال حاضر اصلی ترین استراتژی سازمان تروریستی مذکور است تا با تحقق آن بتوان دریچه خواسته های دیگر را نیز بازگشایی کرد .
البته بعید به نظر می رسد آمریکا دست به چنین اقدامی بزند ، چون تجربه ثابت کرده که آمریکا حتی در خصوص دولت هایی همچون لیبی که تمام خواسته های آمریکا را بی قید و شرط پذیرفت نیز حاضر به خروج نام لیبی از لیست کشورهای حامی تروریسم نشد ، چه برسد به گروهک بی هویتی مثل سازمان مجاهدین که برای آمریکا کارکردی فصلی و مقطعی دارد .
2 _ قرار گرفتن به عنوان آلترناتیو دولت فعلی ایران :
این امر حقیقتاً شوخی بزرگی است و از آرمان های خیالی و همیشگی مسعود و مریم _ رئیس جمهور منتخب شورای کذایی مقاومت _ بوده است . چنانکه همواره در بیانیه ها ، مصاحبه ها ، سایت ها و نشریات خود نیز بارها و بارها بر این گفته به عنوان هدفی بزرگ تأکید کرده اند ، مسلم است پرداختن به این شوخی مسخره بیشتر از این موضوعیت ندارد .
3 _ حمایت از طرح حمله به ایران :
طرح حمله به ایران نیز از آن نظریاتی است که بنا به شرایط روز هر بار و بر سر مسئله ای به صورت افراطی از جانب مادر بزرگ از کار افتاده سازمان مجاهدین بیان شده است .
در این طرح پیشنهاد شده است که با حمایت دولت آمریکا ارتش به اصطلاح آزادیبخش سازمان مجاهدین به ایران حمله کند و پس از نابود سازی تأسیسات هسته ای ایران تهران را نیز فتح کنند ، گویا تئوریسین های سازمان فوق خاطره عملیات مرصاد را از یاد برده اند که پیشروی مسخره نیروهای منافقین به داخل خاک ایران در همان ساعات اولیه با شکست مفتضحانه مواجه شد .
تازه آن موقع سربازان رجوی ذره ای انگیزه نیز داشتند و مثل ارتش 3 هزار نفری فعلی خالی از روحیه و هویت و انگیزه نبودند ، از طرفی همانگونه که گفته شد برای آمریکا نظرات سازمان فوق هیچ اهمیتی نداشته و مسلماً با پایان یافتن فصل آن همانند تفاله ای به کناری نهاده خواهند شد .
4 _ مسلح شدن مجدد نیروهای سازمان :
شرایط روحی و روانی حاکم بر نیروهای سازمان بسیار اسفبار و ناامید کننده است و سران سازمان مذکور که همیشه سلاح را در حکم ناموس نیروهای خود معرفی می کردند و از آن به عنوان ابزار فتح ایران نام می بردند ! امروز با نبودن سلاح در دست نیروهای خود و وجود روحیه مذکور به دنبال آن هستند تا با خوش رقصی هر چند به صورت محدود ، دولت آمریکا مجدداً سازمان را مسلح کند تا شاید بتوانند قدری از انگیزه های مرده نیروهای خود را زنده کنند .
5 _ امید به حمایت و کمک های مالی بیشتر از جانب آمریکا و متحدانش :
سران گروهک منافقین در یک ساله اخیر با خاصه خرجی های بسیار که برای جذب نیروی جدید ، پارتی ها و میتینگ های سیاسی در اروپا ، کنسرت های موسیقی و به ظاهر خیریه ها برای جمع آوری اعانه برای کودکان عراقی برگزار می شود و نیز با هزینه های گزافی که برای خریدن و هم رأی کردن سران عشایر عراق در جهت فشار به دولت مرکزی آینده این کشور به جهت اجازه اقامت به این گروهک در عراق دست زده است .
کف گیرشان به ته دیگ خورده و با اجرای چشم و گوش بسته دستورات آمریکایی ها ، بی میل نیستند به طریقی دولت آمریکا و برخی کشورها و گروه های مخالف جمهوری اسلامی را نسبت به شل کردن سر کیسه متمایل سازند .
قدر مسلم این که پروژه عراق تا کنون هزینه های معنوی و مادی بسیار زیادی بر دوش دولت آمریکا نهاده است و گذر زمان نیز این هزینه ها را افزایش خواهد داد ، در این میان همانگونه گفته شد تاریخ مصرف سازمان مجاهدین نیز بر پیشانی آنها نوشته شده است و مسلماً همانند دوران های گذشته ، آمریکا این بار نیز تنها به چشم مزدورانی با کارکرد محدود به این سازمان خواهد نگریست .
