ماهیت وجودی منافقین از ابتدای شکل گیری تا پیروزی انقلاب اسلامی، از پیروزی انقلاب تا ورودشان به فاز مبارزه مسلحانه و خروج از کشور، از پناهندگی در دامان صدام تا سرنگونی رژیم بعث عراق و از سرسپردگی شان به آمریکا تا به امروز همواره با هیاهو و جنجال همراه بوده است.
ماهیت این گروهک و رمز بقای آن به هیاهو و جنجال وابسته است و این واقعیتِ همان طبل تو خالی است که برای ابراز وجود درعین پوچی، سر و صدای زیادی دارد.
این گروهک باید سالی چند نوبت با برپایی میتینگ و گردهمایی و دعوت از مهمانان اجاره ای ثابت کند که هنوز هم در این دنیا وجود دارد و اگر این کار را نکند که دیگر نام و نشانی از آنها باقی نمی ماند. حال می خواهد میهمان این گردهمایی ها چند ایرانی بریده از کشور باشند یا یک بی خانمان سیاه پوست آفریقایی و شاید هم یک جوان چشم آبی و خوش پوش اروپایی که برای اولین بار است که نام گروهک منافقین را شنیده است و فهمیده که کشوری به نام ایران نیز در این جهان وجود دارد.
آنچه برای منافقین مهم است تعداد میهمانان و سخنرانان این گردهمایی هاست نه فهم و اطلاعات آنها و نه محتوای سخن رانی هایشان، چرا که در دنیایی که ارباب اجاره ای امروزشان، آمریکا از صدور ویزا برای مریم رجوی سر باز می زند و او را پشت دروازه های این کشور معطل می گذارند، هر کسی که حاضر باشد در گردهمایی آنها حتی با پرداخت چند هزار دلار شرکت کند نیز غنیمت است.
هدف این گروهک نیز پیش از برگزاری این میتینگ ها همواره مشخص بوده، اتهام زنی به جمهوری اسلامی و دورغ پراکنی البته از زبان یک عده غیر ایرانی و تمجدید و ستایش از این گروهک به عنوان مبارزان راه آزادی و دموکراسی!
در گردهمایی اخیر این گروهک نیز که با عنوان نمایندگان تشکل های جوان در پاریس برگزار شد، عده از همین جوانان خوش تیپ و چشم آبی اروپایی جمع شدند تا به ستایش از گروهک منافقین و سرکرده آن پرداخته و یک سری اتهامات را متوجه ایران کنند. اما آنچه مشخص بود ناآگاهی این جوانان از شرایط ایران و منافقین بود تا جایی که جوانی به نام «هاکورن ویوم» رئیس محافظه کاران جوان از منطقه اسلو! در مقدمه صحبت هایش می گوید: «از طریق اطلاعاتی که در چند روز حضورش در پاریس از منافقین در مورد ایران دریافت کرده است، متوجه مظلومیت مردم ایران و نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی شده است.» و تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
عده ای جوان که سن و سال آنها به زحمت از 30 سال عبور می کند و سمت های آنها در تشکل های هزار رنگ اروپایی کمترین قرابتی با موضوعات حقوق بشری ندارد و شاه بیت تمام سخنانشان آزاد بودنشان در کشورهایشان و فراهم بودن بساط عیش و نوششان است، اطلاعاتشان در مورد ایران را ظرف مدت چند روز اقامت در پاریس آن هم از طریق منافقین دریافت کرده اند.
امروزه کمتر انسان آگاهی از اوضاع ایران و ماهیت و گذشته منافقین حاضر می شود آبروی خود را برای گروهک بی آبرویی چون منافقین هزینه کند مگر اینکه همچون برخی بازنشتگان سیاسی آمریکایی طمع به چند هزار دلار داشته باشد. از این روست که سران این گروهک با شست و شوی مغزی عده ای جوان ناآگاه، می باید برای طبل تو خالی خود سخنران و میهمان جفت و جور کند.
