در تقویم بین‌المللی روز 2 اکتبر (11 مهر) به مناسبت سالروز تولد ماهتما گاندی به عنوان روز عدم خشونت نام‌گذاری شده است. مناسبتی که این روزها کمترین مفهومی ندارد. در حقیقت جهان امروز که منبعث از مدیریت کشورهای قدرتمند است بسیاری از واژگان متعالی بشری را از مفهوم تهی کرده است. حقوق بشر، آزادی بیان، آزادی، حق تعیین سرنوشت و... واژگانی که ثمره بشر مدرن و دنیای مدرنیته است و در پی قرن‌ها تمدن بشری کسب شده است و میراثی جهانی است، به مدد منش و روش کسانی که این روزها داعیه‌دار رهبری جهان هستند، این دست‌آوردها را از مفهوم تهی شده است. واقعیت این است که نگاه دوگانه سبب شده است که در جهان امروز به تناسب نوع نژاد، فرهنگ، ملیت، رنگ پوست، مذهب افراد، استانداردهای متفاوتی برای مردم مترتب باشد. از همین روست که مردم دنیا به نسبت نوع نژاد، مذهب و ملیت‌شان، گاها از حقوق بشر بیشتر یا کمتر برخوردار می‌شوند و حتی گاها از هیچ حقوقی از بشر بهره‌مند نیستند. جهان بدون خشونت نیز، مربوط به تمام جهان نیست. شمال جهان (شمال اقتصادی)، جهانی است که در آن حقوق بشر باید رعایت شود آن هم نه برای همه، بلکه نژاد سفید اروپای غربی حقوق بشری بیشتری از دیگران دارد، آزادی بیان باید محترم شمرده شود، بازهم نه برای همه که برای وابستگان به برخی مکاتب فکری و فرهنگی بیشتر. و جهان عاری از خشونت هم باید محترم شمرده شود نه برای جنوب جهانی. این جهانی که در آن خشونت نفی میشود، مربوط به همه جهان نیست. در جهانی دیگر 3 میلیون نفر در ویتنام قتل‌عام میشود. 1 میلیون نفر در افغانستان و عراق کشته میشود. صدها هزار نفر در آمریکای جنوبی به مسلخ می‌رود چرا که در شمال، جهانی بدون خشونت باشد. انواع گروهک‌های تروریستی به دست کشورهای سلطه‌گر، زائیده و بزرگ میشود و به جان کشورهای دیگر می‌افتند، برای اینکه اربابان سلطه‌گر با خیال راحت به سیاست‌های استعماری خود ادامه دهند.
این روزها نیز در غرب آسیا بار دیگر، طنز تلخ بازی با واژه‌ها خودنمایی می‌کند، دولت صهیونیستی، بیش از 40 هزار نفر از مردم غیرنظامی فلسطین و لبنان را به قتلگاه برده است و مصداق اَتَم جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نسل‌کشی را به نمایش گذاشته است ولی آن را دفاع مشروع قلمداد می‌کند و از آن طرف، سازمان‌های بین‌المللی که مرتب بر طبل صلح و امنیت همگانی می‌کوبند تنها نظاره‌گر این شرایط هستند.
مناسبت‌هایی همچون روز عدم خشونت، گرچه ظاهر زیبایی دارند، اما تا زمانی که ابزاری در دست سلطه‌گران باشند، بیش از آنکه مانعی برای خشونت باشند، ابزاری برای تجویز خشونت و کشتار بیشتر هستند.
