« نجات برای نجات»

Sad

سخنان غلامحسین صادقی

گردهم آئی انجمن نجات در بابل 11/10/83

بازگشت به ایران آذر سال 83:

مدت 17 سال نزد منافقین در عراق بودم، بعد این چند سال تصمیم گرفتم از سازمان خارج بشوم، ولی هر بار که این موضوع مطرح می شد سریع می گفتند: دو سال خروجی بعد از 2 سال هم 8 یا 9 سال زندان ابوغریب.

خوب به دلیل ترس از زندان ابوغریب و چون زندان ابوغریب را تقریباً می شناختم که هر کس برود توی زندان معلوم نیست زنده بیاید یا نه! تصمیم گرفتم در سازمان بمانم، نفراتی که فرار می کردند را از پشت می زدند، مثلاً در دوران جنگ یکی از بچه ها فرار کرد که بیاید ایران از پشت زدنش، نفری را در مرز کشته اند و حتی جنازه اش را جمع نکردند و توی مرز ولش کردند، لذا مجبور بودیم بمانیم.

طی این سالیان فشار روحی خیلی بالا بود، در سال 73 تقریباً بیش از 200 الی 300 نفر را زندانی کردند که از افراد پر سابقه سازمان بودند و فقط جرم شان این بود که مسئله دار بودند و اینها را تقریباً 6 ماه تا یک سال زندانی کردند.

نفری بود که آن موقع به اصطلاح می گفتند جزء فرمانده یگان بود، فقط به جرم این که مسئله دار بود زندانی کردند و شکنجه نمودند و برایش پرونده درست کردند که نفوذی است و هر موقع می خواست بیرون برود سریع در نشریه می زدند که این طرف نفوذی بوده است .

از این چیزها می ترسیدیم که درخواست خروج بدهیم، در بحث خانواده هم زمان دولت صدام به هیچ عنوان امکان نبود که خانواده ها بیایند، بعد از جنگ که خانواده ها آمدند، آن اختناق شکست.

 

خوب این حداقل 28 نفری که الان آمدیم ایران، فقط تأثیر خانواده ها بود که برگردم به ایران تا قبل از آن اصلاً از ایران هیچ خبری نداشتیم، این را سازمان در پوست های کله مان کرده بود که ایران اعدام می کنند، شکنجه می کنند، می زنند، زندان می برند، خوب می ترسیدیم ولی بعد از این که خانواده ها آمدند می گفتند برگردید ایران که هیچ اتفاقی نمی افتد، تأثیری که روی خودم گذاشت تصمیم گرفتم برگردم ایران.

باز هم با این حال می ترسیدم در 13 تیر ماه همین امسال یک نشست گذاشته بودند استعداد و تعداد نفرات را مشخص کرده بودند من از همانجا تصمیم گرفتم که از سازمان جدا شوم، گفتم می روم آنجا بعدش هر چی شد، شد، آخرش شاید اعدام کنند ما را، حداقل بعد از این که مردم یک نفر هست که بیاید سر قبرم، از آنها جدا شدیم.

ما خودمان از آمریکایی ها و صلیب سرخ شنیدیم که گفتند خانواده ها در بغداد تظاهرات کردند که با شما (فرزندان) ملاقات کنند که خوشبختانه جور شده و ما برگشتیم به ایران.

خودم تصوری که داشتم تا روزی که وارد ایران شدم باورم نمی شد و می گفتم اینها همه اش صحنه سازی است و به محض این که پیاده شدیم یک راست ما را به زندان اوین می برند، اتفاقاً عکس این قضیه بود.

آن قدر برخوردها گرم و دوستانه بود که باورم نمی شد مثلاً داخل پرانتز همین جا می گوییم توی مناسبات سازمان اگر یک نفر حتی مسئله دار می شد یا به قول آنها خروس بازی در می آورد برای طرف نشست می گذاشتند و بعد از نشست هم فرد را به زندان می بردند، یعنی زندان انفرادی.

و ما تا قبل از این که برگردیم به ایران، روبروی نظام ایستاده بودیم و سلاح گرفتیم، انتظار داشتم که ما را به اوین ببرند، ولی در فرودگاه آن قدر به ما احترام گذاشتند که باورم نمی شد، بعد از فرودگاه رفتیم محلی که 5 الی 6 روز آنجا بودیم و چیزی جز احترام ندیدیم و پس از پایان این چند روز ما را تحویل خانواده هایمان دادند.

مادری دیدم که 17 سال یا 20 سال منتظر بچه اش است که برگردد. مادر خودم دق کرد و مرد، هنوز باورم نمی شود که آزاد هستم، ولی باور کنید که من الان سر خانه و زندگی ام هستم.

الان هم می گویم فقط تنها چیزی که تأثیر دارد، باید هر چه می توانید رابطه را بیشتر بکنید، آن هم از طریق انجمن نجات و هر چه رابطه با فرزند آنجا بیشتر بشود طرف زودتر می تواند کنده بشود.

تأثیر ملاقات خانواده این بود که 28 نفری بیایند، حالا هر چند روابط بیشتر گردد مطمئناً تعدادش بیشتر خواهد شد، آنجا جز هدر رفتن عمرشان چیزی دیگری نیست، حالا کسانی دیگر هستند که 25 سال و کمتر و یا بیشتر واقعاً عمرشان هدر رفته است.

مجدداً خواهش می کنم با انجمن نجات همکاری کنید، تا هر چه زودتر فرزندان شما به سراغ زندگی شان بیایند.

 


دی 1402
شنبه 1 شنبه 2 شنبه 3 شنبه 4 شنبه 5 شنبه جمعه
1
2
3
5
6
7
8
9
10
11
12
14
15
16
17
18
19
21
22
23
28
29