پس از پيروزي انقلاب اسلامي سرويس‌هاي اطلاعاتي غرب که در ميان عناصر نظامي ورشکسته رژيم موجودي جاه‌طلب تر از حسين منوچهر که نام خود را به بهرام آريانا تغيير داده بود، نمي‌شناختند؛ با وعيدهاي فراوان دال بر سقوط قريب‌الوقوع جمهوري اسلامي ايران، به سراغ او رفتند. آريانا با يک ميليون دلار اعتباري که سرشاپور ريپورتر در اختيار او گذارد، در رأس يکي از نخستين گروهک‌هاي سلطنت‌طلبي قرار گرفت که خرابکاري مسلحانه را در مرزهاي شمال غربي ايران هدف قرار داده بود. آريانا نخست با حمايت رژيم عراق مرکز فعاليت خود را در شهريار ولي عراق (جنوب شرقي کرکوک) قرار داد و به‌همراه افرادي چون سردار جاف، دکتر حسن جاف و سروان مختاري براي آموزش نظامي ضد انقلابيون اردوگاهي تأسيس کرد.
در پي تجاوز نظامي رژيم عراق به ايران، آريانا
اتحاديه کمونيست‌هاي ايران سازماني مائوئيستي بود که ابتدا عليه رژيم شاه و سپس عليه جمهوري اسلامي ايران فعاليت مي‌کرد. اتحاديه، پيش از انقلاب ايران از ادغام سازمان انقلابيون کمونيست که سازماني مائوئيست در خارج از کشور بود و «گروه پويا» تشکيل شد که اعضايش بعضاً براي آموزش جنگ چريکي به فلسطين رفته بودند. نشريه «حقيقت» ارگان اين سازمان بود و در بين جوانان تحصيلکرده در آمريکا و ساير کشورهاي غربي به‌ويژه فعالان در کنفدراسيون دانشجويان ايراني تأثير و نفوذ فراواني داشت. از جمله فعالان مبارز شناخته‌شده
در تيرماه 1360 انشعابي در گروه چريک‌هاي فدايي خلق رخ داد و چند نفر از افراد نامدار گروه که در رأس آنان محمد حرمتي‌پور و عبدالکريم صبوري قرار داشتند ازاين گروه جدا شدند. منشعبين از آن پس عنوان «ارتش رهايي‌بخش خلق‌هاي ايران» (آرخا) را به‌نام گروه چريک‌هاي فدايي خلق افزودند.
گروه آرخا با تحليل انفجاري‌دانستن جامعه کوه‌هاي شمال ايران را به‌عنوان پايگاه خود براي شروع مبارزه مسلحانه برگزيد و معتقد بود که بايد کردستان‌هاي ديگري نيز در ايران به‌وجود آورد؛ هر چند هنوز در کردستان حضور مسلحانه خود را
هنوز چند ماهي از پيروزي انقلاب و علني شدن سازمان چريک‌هاي فدايي خلق نگذشته بود که اين سازمان دستخوش انشعاب شد و منشعبين با حذف کلمه سازمان و با عنوان «چريک‌هاي فدايي خلق» اعلام موجوديت کردند. اشرف دهقاني و محمد حرمتي‌پور که در اوايل اسفند 1357 از اروپا به ايران بازگشته بودند، به‌همراه چند تن از اعضا که تدريجاً در طول مبارزات مردم از زندان آزاد شده بودند اين انشعاب را رقم زدند. وجه اشتراک اين افراد اعتقاد به تئوري «مبارزه مسلحانه هم استراتژي و هم تاکتيک» بود. اما اين انشعاب حتي در ميان اعضاي
گروه تروريستي توحيد و جهاد سال 1387 و همزمان با شعبه اصلي آن در عراق به‌سرکردگي ابومصعب زرقاوي کار خود را در مرزهاي کشورمان و با استفاده از عناصر فريب‌خورده آغاز کرد. گروه تروريستي جماعت توحيد و جهاد از سلفي‌هاي قتالي هستند و با وجود ادعاي پيروان اين فرقه مبني‌بر روشن‌بودن اهداف گروه، ترورهاي کور و بي‌هدف نيز در برنامة کاري آن‌هاست و حتي کشتن افرادي که موافق نظر آن‌ها نيستند نيز برايشان بسيار ساده است. سرکرده اين گروه فردي به‌نام کاوه شريفي بود که فرمانده تيم تروريستي به‌شمار مي‌آمد. اين گروه
گروه تروريستي پاک مخفف (پارت آزادي کردستان) در خرداد1370 توسط فردي به‌نام سعيد يزدان‌پناه تأسيس شد. پاک رسماً اعلام مي‌دارد که به‌دنبال جداکردن کردستان از ايران از طريق مسلحانه و روش‌هاي تروريستي و تشکيل کشور کردستان از کردستان‌هاي ايران، عراق و ترکيه و سوريه است. يزدان‌پناه در همان سال در شهر سليمانيه عراق کشته شد که بعدها با افشاگري خواهرش به‌نام فرشته يزدان‌پناه مشخص شد که قتل وي توطئه‌اي از جانب برادرش حسين يزدان‌پناه بوده است که پس از او به‌رهبري حزب رسيد.
تأسیس گروهک مجاهدین خلق و تدوین ایدئولوژی
در سال ۱۳۴۴، دوازده سال پس از کودتای ۲۸ مرداد و ۲ سال پس از سرکوب خونین قیام پانزده خرداد، سه تن از اعضای سابق جبهۀ ملی دوم و نهضت آزادی، تصمیم گرفتند در مبارزه علیه رژیم شاه، گروهی با مشی مسلحانه به وجود آورند. محمد حنیفنژاد (۲۶ ساله) مهندس کشاورزی، سعید محسن (۲۶ ساله) مهندس راه‌وساختمان و عبدالرضا نیکبین رودسری (۲۳ ساله) دانشجوی ریاضی که تحصیلات دانشگاهی خود را نیمه تمام گذارده بود هستۀ اولیه گروه را تشکیل داد و یک سال بعد علیاصغر بدیعزادگان
اولین محفل کومله در سال 1348 توسط فواد مصطفی سلطانی، عبدالله مهتدی، محمد حسین کریمی و صدیق کمان‌گر در تهران با هدف ایجاد تشکیلات سراسری حزب کمونیست به وجود آمد. راهبرد این گروه مائونیستی اتخاذ شده بود. آن‌ها راه انقلاب دمکراتیک را ایجاد پایگاه در روستاها به وسیلۀ جنگ پارتیزانی و در ادامۀ آن، جنگ توده‌ای و ایجاد ارتش خلقی، کسب قدرت سیاسی و ایجاد جامعۀ دمکراتیک نوین به رهبری طبقۀ کارگر می‌دانستند. در سال‌های 1352 و 1353 ضرباتی به گروه وارد آمد که طی آن تمام افراد آن در تهران و تعدادی در کردستان
گروهک فرقان به رهبری طلبه‌ای با نام علی‌اکبر گودرزی، یکی از شاخص‌ترین گروه‌های نه تنها منفصل از روحانیت، بلکه مخالف صریح با روحانیت بود. این گروهک پس از پیروزی انقلاب با اسلحه‌های که از پادگان‌های نظامی به دست آورده بودند، وارد فاز نظامی شده و به ترور روحانیون سرشناس و افراد تاثیر‌گذار در انقلاب اسلامی پرداخت. این گروهک همزمان با رشد فزایندۀ نسل جدید مذهبی و متأثر از جریان‌های روز برآمده، توانست در شماری از مدارس و مساجد تهران عده‌ای را جذب خود کند. گروهک فرقان پس از انجام چندین فقره ترور،
گروهک سپاه صحابه وابسته به گروهك تروريستي جندالشيطان، در اواخر سال 1389 با هدف فرافكني و فرار از عواقب اقدام‌هاي تروريستي توسط گروهك جندالشيطان تشكيل شد. اين گروهك پس از صدور اطلاعيه‌اي موجوديت خود را اعلام کرد و بعد از آن قتل چندين نفر و همچنين انفجار خط لوله گاز قم را پذيرفته است.
رهبري اين گروهک را در سطح جهاني سرويس‌هاي اطلاعاتي کشورهاي بيگانه به‌خصوص کشور پاکستان بر عهده دارند که با اهداف از پيش طراحي‌شده و به‌طور سازمان‌يافته به هدايت گروهک مشغول
چگونگی شکل‌گیری گروهک حزم
عادل سويدي و حبيب نبگان از عناصر قوم‌گرا، تجزیه‌طلب و تروريست عرب خوزستان و مقيم كشورهاي هلند و دانمارك، در راستاي انسجام گروه‌هاي تروریستي تجزیه‌طلب مقیم خارج از كشور در اوايل سال 2010 ميلادي همزمان با سالروز تولد جمال عبدالناصر در قاهره، طی یک کنفرانس رسانه‌ای تأسيس گروهي به نام سازمان ملی آزادی‌بخش اهواز (حزم) را اعلام نمودند.
اين گروهک ائتلاف چهار تشکل، سازمان ملی اهواز(عربستان)، مقاومت ملی آزادی بخش اهواز، جبهه العربيه
سازمان چریک‌های فدائیان خلق (سچفخا) در سال 1349 موجودیت خود را اعلام کرد، ولی ریشه‌های آن به سال‌های آغازین دهۀ چهل بر می‌گردد؛ یعنی زمانی‌که در دو گروه مستقل مخفی که بعدها به هم پیوستند، عملیات خود را آغاز کردند. رهبر یکی از این دو گروه بیژن جزنی، عضو پیشین حزب توده بود و دیگری را مسعود احمد‌زاده و امیرپرویز پویان رهبری می‌کرد. در واقعۀ سیاهکل که در آن اعضای فدائیان خلق به ژاندارمری سیاهکل حمله کردند و با تصرف آن جا در برابر رژیم ایستادند، یکی از عملیات‌های بزرگ آن‌ها بود که به دنبال درگیری
این نام در سال‌های اولیه پس از پیروزی انقلاب به گروهی در شمال‌غرب ایران اطلاق می‌شد، که شیخ عثمان نقشبندی و پسرانش که اصالتاً عراقی بودند و در سال 1337 به ایران (مریوان) آمده بودند، پایه‌گذاری‌اش کردند. روابط شیخ با شاه خوب بود و پسرانش نماینده مجلس، مدیر، رادیو و تلویزیون کردستان و مدیرکل اطلاعات و جهانگردی شده بودند. در دوران مبارزات انقلاب نقش مهمی در سرکوب مردم منطقه داشتند؛ ولی با پیروزی انقلاب اسلامی به عراق فرار کردند و با شکل‌گیری فعالیت‌های مسلحانه و تروریستی ضدانقلاب در منطقه، با
سازمانی مارکسیستی و چپ‌گرا می‌باشد، که در جریان انقلاب اسلامی در سال 1357 شکل گرفت و با نام راه کارگر در چهارم تیر ۱۳۵۸ رسماً اعلام موجودیت کرد و درسال ۱۳۶۱ نام سازمان «کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)» را برای خود برگزید. این سازمان عمدتاً از اعضاء و هواداران سابق فدائیان و مجاهدین خلق تشکیل شده بود، که در زندان دیدگاه خود را نسبت به مبارزه مسلحانه تغییر داده بودند و مواضع ضد مائوئیستی اختیار کرده بودند. پس از انقلاب اسلامی، این افراد دور هم جمع شدند و دیدگاه‌های خود را در نشریۀ رسمی خود به
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی روحانی مشهور بانه، شیخ جلال حسینی (برادر امام جمعه وقت مهاباد) با دریافت حدود 400 قبضه اسلحه از دولت موقت، کمیته انقلاب اسلامی بانه را تأسیس کرد. بعد از ایجاد بحران در مناطق کردنشین، داریوش فروهر که به نمایندگی از دولت موقت در 23مرداد1358 برای مذاکره با متنفذین محلی و سران گروه‌ها به بانه رفته بود با شیخ جلال حسینی ملاقات نکرد و وی از این رفتار رنجیده شد. به همین دلیل شیخ جلال حسینی در اوایل شهریور 1358 به نیروهایش دستور داد تا گروهان ژاندارمری بانه را خلع سلاح
سازمان انقلابی یک گروه مائوئیستی با اعتقاد جدی به تجربه چین بود. در پی نارضایتی از رهبری حزب توده ایران، پس از کودتای ۲۸مرداد۱۳۳۲، گروهی از دانشجویان جوان توده‌ای فعال در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در اروپای غربی به مخالفت با حزب پرداختند. این گروه ابتدا از کوبا طرفداری می‌کرد؛ اما بعدها که اختلاف بین چین و شوروی شدت گرفت، حزب توده را یک حزب تجدیدنظرطلب (رویزیونیست) و اتحاد شوروی را یک دولت سوسیال امپریالیست نامید. سازمان به‌زودی روابط مستحکمی با چین و آلبانی برقرار کرد و افرادی را برای
پس از پيروزي انقلاب اسلامي سرويس‌هاي اطلاعاتي غرب که در ميان عناصر نظامي ورشکسته رژيم موجودي جاه‌طلب تر از حسين منوچهر که نام خود را به بهرام آريانا تغيير داده بود، نمي‌شناختند؛ با وعيدهاي فراوان دال بر سقوط قريب‌الوقوع جمهوري اسلامي ايران، به سراغ او رفتند. آريانا با يک ميليون دلار اعتباري که سرشاپور ريپورتر در اختيار او گذارد، در رأس يکي از نخستين گروهک‌هاي سلطنت‌طلبي قرار گرفت که خرابکاري مسلحانه را در مرزهاي شمال غربي ايران هدف قرار داده بود. آريانا نخست با حمايت رژيم عراق مرکز فعاليت خود را در شهريار ولي عراق (جنوب شرقي کرکوک) قرار داد و به‌همراه افرادي چون سردار جاف، دکتر حسن جاف و سروان مختاري براي آموزش نظامي ضد انقلابيون اردوگاهي تأسيس کرد.
در پي تجاوز نظامي رژيم عراق به ايران، آريانا
