دولت فرانسه در نشریه داخلی خود اعلام کرد که اموال متعلق به دو ایرانی و آنچه اموال وزارت اطلاعات ایران در فرانسه خوانده شده را مسدود کرده است. یکی از این افراد یک دیپلمات ایرانی است که چندی پیش به اتهام دست داشتن در طرح حمله به تجمع سازمان منافقین در پاریس، توسط پلیس آلمان در حالی‌که در وین به سر می‌برد، بازداشت شد. همزمان با این دیپلمات ایرانی یک زن و مرد نیز در بلژیک به دلیل همراه داشتن حجم قابل توجهی از مواد منفجره بازداشت شدند که پلیس بلژیک مدعی است قصد کمک به دیپلمات ایرانی برای حمله به تجمع ماه ژوئن منافقین در پاریس را داشتند. همچنین صبح سه شنبه پلیس فرانسه یک انجمن مربوط به مسلمانان به نام مرکز «زهرا» و خانه‌های اعضای این انجمن را به اتهام مقابله با تروریسم مورد بازرسی قرار داد. مرکز زهرا یک نهاد شیعی است که به دلیل فعالیت‌های ضد صهیونیستی شهرت دارد. پلیس فرانسه با ادعای ارتباط این افراد با ایران یازده نفر از آنها را بازداشت کرده است. در بیانیه پلیس ادعا شده است که «این عملیات برای مقابله با تروریسم صورت گرفته است».
اقدامات سوال برانگیز فرانسوی ها در مقابله با تروریسم از چند منظر قابل تامل می باشد. نخست فرانسه در شرایطی صحبت از مقابله با تروریسم می کند که این کشور یکی از حامیان اصلی سازمان تروریستی منافقین می باشد که دستان آنها به خون هزاران ایرانی آغشته است. در طول سال های گذشته سرزمین فرانسه همواره مامن رهبران سازمان منافقین بوده و آنها آزادانه در این کشور علیه جمهوری اسلامی ایران فعالیت می کنند.
دوم این که فرانسه یکی از کشورهای مهم حامی تروریست ها در سوریه می باشد. این کشور به همراه انگلیس مهم ترین کشورهای اروپایی هستند که در سوریه علیه دولت اسد از تروریست ها حمایت بعمل می آورند. این کشورها تقریبا هر نوع امکانات مالی، تبلیغاتی، نظامی و اطلاعاتی و لجستیکی را برای ادامه حیات تروریست های تکفیری در سوریه فراهم آورده اند. یکی از دلائل مهم فرسایشی شدن جنگ داخلی سوریه همین موضوع می باشد.
سوم، در حالی فرانسه به حملات موشکی ایران به مقرر تروریست ها در شمال عراق معترض است و آن را نقض حاکمیت ملی عراق می داند که خود بهتر از هر کشور دیگر آگاه است که ایران بارها مورد هدف تروریست ها قرار گرفته و مصداق اخیر آن نیز حمله تروریستی اهواز می باشد. سکوت در برابر تروریست ها این توهم را ایجاد خواهد کرد که ایران توانایی مقابله با آنها را ندارد. شاید اگر ایران با چنین رفتار تلافی جویانه ای به مقابله با تروریست نپردازد، چه بسا آنها به اقدامات مخربی تری در ایران اهتمام ورزند.
آنچه که مسلم بنظر می رسد، استاندارد دوگانه فرانسه در برخورد با تروریست در اشکال مختلف آن می باشد. سیاست های فرانسه مبین این واقعیت است که این کشور تعریف دوگانه ای از تروریسم دارد و بنوعی آنها را به تروریسم خوب و بد تقسیم می کند. چنانچه فرانسه در صدد مقابله با تروریست ها و اقدامات آنها است، ضرورت دارد تا خود دست به خانه تکانی در داخل کشور بزند و اعضای منافقین را یا از این کشور اخراج کند و یا تحویل ایران دهد. شاید در آن زمان بتوان در مورد ادعای آنها در مبارزه با تروریست ها کمتر تردید نمود.
